تحفه درویش(ما را زمانه گرشكند،سازميشويم)

حک شد انگور به قاموس ضریحت یعنیحَرَمت قد همه باده خوران، مِی دارد[اسباب تکامل همه نفی است در اینجاانگور که چسبد به ضریح تو شراب استباید ز اهل مسجد ومیخانه رو گرفتاز دست باکفایت ساقی سبو گرفتباید که جام بر روی هرجام سرکشیدباید به مستی از می ناب تو خو گرفتباید که پاره ای غزل نارسا نوشتاز کوثر فضائل تو رنگ وبو گرفتای کعبه ای که ذکر تو گفتن عبادت استباید برای بردن نامت وضو گرفتباید که "هل اتا" ی تو را درنماز خواندشاید نماز مان ز شما آبرو گرفتنامت مرا مسافر افلاک میکندذکر تو سیئات مرا پاک میکند تحفه درویش(ما را زمانه گرشكند،سازميشويم)...

دست دل را می فشارم چون که پابند علی ستمن خدا را دوست دارم چون خداوند علی ستپیش ما حرص بهشت و غصه ی دوزخ یکی ستپرده بردارید این دل آرزومند علی ستگل نمی خندد اگر بی بهره باشد از بهارتا دل من وا شود محتاج لبخند علی ستناله از نی چون برآید می شود از نی جدانیست در بند رهایی آنکه در بند علی ستاز علی پرسیدم و گفتند: مانند خداستاز خدا پرسیدم و گفتند: مانند علی ستعاشق کوی علی را ترس رسوایی کجاستبیم ننگش نیست هرکس آبرومند علی ستآب اگر آب حیات است و اگر شط فراتتا ابد شرمنده ی لب های فرزند علی ست تحفه درویش(ما را زمانه گرشكند،سازميشويم)...

رنج ها با هر خراش روحبريده مى بُـرند تكه اى از من راو به غروب ، قطره قطره خون اضافه مى كنندتا زیباتر شود برای تو•اى تو تمامِ منمن با تمامِ مردم چشممبا تمامِ توهر شب به بسترِ رَنجصبر را زير لب اشک می شوم به اُميدحالا از من مَرنجمگر نه عشق شِكَنجِ موهای توستبا والسِ خیابان ها در باددر یادمگر نه عشق اعتياديستكه به بر تخت بستن ترک نمى شودمن هم به غربت ِ موهات معتادم وُ رنج مى كشم وُ ترکت نمى كنمصد بار از تو توبه کردم وُ دیگر از خودم در تمام ِ روزهای نبودنتبی صدا خنده ام می گیرد•اینجا غروبهر روزها با خونِ دلِ دیوانه ای رنجورگونه هایش را سُرخ می کندو من هر روزها مغموم ، دیوانه تر می شومتا غروب ها را برای تو زیباتر کنمفرداهاتو آزاد می شویآن روزها که تو آغاز می شویآن روزها که هر کجا که دلت بخواهد آواز می شویآن روزها که نیستمآن روزها که تمامِ من ( ما ) شد برای همصدا و طرح خنده هایمـ را به یاد آر•••سجاد افشاریان#شعر#سجاد_افشاریان تحفه درویش(ما را زمانه گرشكند،سازميشويم)...